YELKOVAN DİKENİN GÜNÜ

-

Resim: Aysun Pakalın                                           

Önce bir damla kan düştü toprağa
Bir çocuğun küçücük bedeninden
Ardından yaşlı bir kedinin başı
Havada asılı kaldı haykırışa dönen miyavlaması

Şeytanın ve yelkovan dikeninin günüydü
Sokağın bir ucundan diğer ucuna,
İçleri muhafazalı buz kutularına boşaltılmış
Cesetlere takılmadan
Geçip giden yelkovan dikeninin günü


Rüzgârın oynaştırdığı çivisi çıkmış kapıların gıcırtısıydı
Ölüm sessizliğini bastıran 

Belki de asil Irak’lı isyancıların son sözleri;
“ ölmek değil bizi endişelendiren, cesetlerimizin ahvali…”  olmalıydı.

Ardından bir papazı çarmıha gerdiler Pontus’ta
Ve
Aydınlığa bir kurşun sıktı
Konstantinopolis’te bir Pontus’lu

Sessiz çığlıklar gibi uzandığında sokak ortasına,
Ahparig pabuçlarıyla aydınlık;
Sözcüklerinden arta kalandı üzerine örtülü gazeteler.

“Tanrıların bahçelerinde oynayan küçük çocuklardık” demişti
“Oyunumuzun adı ölüm…”

Önce çocuklar öldü bu oyunlarda
Sonra bilgelerin ettiği sözler…

Sokağın bir ucundan diğer ucuna,
Şeytanın ve yelkovan dikeninin gününde… 

Halil çamay

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sevmek Zamanı

-
Resim
 “Doğu dünyası gövdenin tatlı anarşisinden haz almaz, çünkü gövdeyi aşmıştır!” (Lawrence Durrell.    İskenderiye dörtlüsü. Justine.) Sessiz sakin yaşamlar vardır, içe dönük insanlar! Onları bir baloda göremezsiniz... Bir okey masasında, bir siyasi partinin yönetim kurulunda... Kendilerine has yaşamlarıyla, kendilerine ait dünyaları vardır! O dünyadan içeri giremezsiniz... Onların duvarları vardır, o duvarları yıkamazsınız! O duvarlara tırmanamazsınız… Kendilerine tabii insanlardır onlar. Sevinçlerini fark edemezsiniz, üzüntülerini sizlerle paylaşmazlar! Sessiz ve sakin insanlardır onlar. Sükunetleri; terk edilmiş bir Rum evinin ahşap duvarları gibi, efsunlu-gizemlidir. Sanki tarihi adımlarında taşırlar! Hayatı milim milim yaşar bu insanlar. Günlük ihtiyaç olduğu kadar konuşur; ortalarda görünmeleri gerektiği kadar görünürler. Siz onlara ulaşamazsınız, onlar size ulaşır… Yüreklerini, yalçın kayaların doruğundaki kar tepelerine benzetirim ben hep bu insanların. Kar, güneşin...
Devamı

Tabibe Hanım

-
Resim
  Öykü: Halil Çamay Resim: Deniz KARAKURT Evet, ama bilincine varmak insanın canını yakıyor! Lawrence Durrel  “Bizim gibi insanlar evlenmemeliymiş dostum!” diyen bir mektup aldım Tabibe Hanım. Demir kapının aralığındaki küçücük mazgaldan, kapkara ve resmi bir elden uzanan, dostluğu korkuya şikâyeti mazerete dayalı bir mektup. Parlak bir zarf, özensiz satırlar ve baştan savma cümleler… Demir parmaklıkların arkasında, demir parmaklıklardan da soğuk ve duygusuz bir mektup… “Bizim gibi insanlar…” Ne kadar kolay “bizim gibi” demek, öyle değil mi Tabibe Hanım? Oysa heyecan ve düş kırıklıklarıyla dolu bir yaşam demektir “bizim gibi” olmak. Aslında günlük yaşam içerisinde değerlendirdiğimizde “bizim gibi” olmak diye bir şey yoktur Tabibe Hanım. Bu, doğumla gelen bir tür lanettir. “Nedir bunun literatürdeki adı?” diye sorarsa o güzel ağzın, genel tabiriyle “serserilik” diyebiliriz. İçten içe gıpta etseler de bize statik yaşam içerisinde “normal” diye nitelenen insanlar, onlara pek...
Devamı

Derin Nil

-
Resim
  Sen Bach dinliyordun Antuan kilisesinde Ben Hatırlamaya çalışıyordum müziği İçerde…   Su. Belki yağmur belki kış Kuş Belki yalnızca iz Kuş ölür diyor ya füruğ Geriye kalan yalnızca iz, Oysa burada her şey mahsus mahal…   Kafamı kaldırıp göğe Görmek istedim Nihavendi ölü bir kuş resmi Geriye kalan yalnızca, Kanatların kırık dansı İz…   Mahsus mahalde her şey biraz buruk Kırık Akneli   Burada en büyük hediye Bulutlara çizilmiş kuşların uçuşu Saatlerin dakikaların akışı Burada en büyük hediye Bach dinleyebilmek bir gazete kupüründen Yağmurun sesinden Mazgalın gürültüsünden    Burada en büyük hediye Unutabilmek sıradan şeyleri Bulutlara çizemediklerimizi Halil Çamay (Üvercinka dergisi 2020 nisan sayısından)
Devamı