AŞK DEDİĞİN HARAM OLUR

-





AŞK DEDİĞİN HARAM OLUR 

Hayatın birçok renkleri vardır. Renk renk çiçekleri, her rengin ayrı kokusu ve her kokunun sunduğu farklı düşleri… Edip Cansever’in “ Kırmızı yanlışlıklarımı çok severim” sözüne rağmen bizim rengimiz kırmızı, çiçeğimiz gelincik ve düşlerimiz devrimdir. Gözlerimizi saldık mı uzak ufuklara; kırmızı yapraklı, siyah perçemli, sarı tomurcuklu gelin çiçekleriyle bezeli bir orman düşleriz. Severiz kırmızıyı. Ama bu sevme, bizi “Renkleri tek tek alırsan hepsi birer tarikat” dizesiyle “uyaran”, Cemal Süreya'ya da yolumuzu düşürür.
Ve renkler bacayı sarar…
Yine de biz, rengârenk düşlerimizi ak kâğıtlara sararız ve şiir olur, aşk olur.
“Aşk dediğin haram olur” adlı kitabındaki rengârenk şiirleriyle selamladı bizi Sezai Sarıoğlu.

Taşın yaşı, çocukların taşı

Zamanın bazı taşları yaşlarından evvel yerlerine oturmak zorunda kalır. Bir duvarda binanın yükünü yüklenir ya yeni oluşmuş bir taş, acemi yapı ustasının ellerinde. Oysa kısa süre de darmadağın olur, ufalanır çekemeyeceği yükün altında. Bir lokma ekmek için sokaklara dökülen sabilerin, acemi yöneticilerin yasal mermileriyle, eve dönen cesetleri gibi!

Taşın yaşını büyütmek/ bir elinde taş, bir elinde limon/ maskeli çocuklara nasipmiş. O gün/ taştan yana taraf/ çocuktan yana taş oldum… … annemden habersiz/ aldığım yaşları geri verdim / korsanın tam ortasında / devrimden bir gün daha aldım/ hrant’ınahparik pabuçlarını/ resmi mülkün temeline fırlattım! Diyerek betimliyor yerlerine oturamayan taşları Sezai Sarıoğlu “Çifte Vav” şiirin de.

Elma tabiri adlı şiirinde yine ölümü anlatıyor, ölümün heyecanlı çekiliğini harmanlayıp ilk affedilmez günahla!…

“Tanrıları elma borçlandırır rüyasında!”

Bu çocuk kime çekmiş, diye sorar komşular/ benden duymuş olun, çekmişse kendine çeker. Bir elmanın peşinde koşar çocuklar, tüm günahkârlar gibi masum. Eli boş dönerken tarihten ve devrimden, bir çocuk kendine çeker. Bilmek için toplar balta girmiş kavramları. On iki eylül süren elma kıtlığını. Aklındaki cevabın boynu sorudan ince! Bir çocuk kendine çeker Halepçe’nin elma kıtlığında. Bir elmanın peşinden koşar çocuklar! Ucunda kan kızıl ölümler olsa da! Oysa Her helalin içinden geçen, büyüyünce haram olmaktır!

En cesur yürekler çocuklardadır bu korku çağında. En adil haramilerdir çocuklar.

Geç kalmış bir devrim çağında, sokakların nabzını tutan devrim çocuklarının yüreklerine yaslayıp yüreğini, yürekli şiirler yazıyor Sarıoğlu. Yüreğinden devrim düşlerini söküp atan yüreksizlerin suratına tokat atar gibi!

“Ana rahminden sokağa düştüğümde/ taşta uyuyan tanrılar görmüştüm/ çocuk için en iyisi galiba/ taşı çalıp tanrıları uykusuz bırakmak…
Bakaşaşa kalsın tanrılar/ kırk kapılı uykular/ harami çocuğun olsun…

…Elmanın çıkardığı ses dişe yasak/ havva’ysa, yapraktan ibaret değil/ dilinde köz söndüren dili perdesiz nine/ günde beş vakit sesini eşeleyip/ ne beş kocadan ne cumhuriyetten bir şey anladım diyor…”

Zindanın ilmi diyor bir şiirine Sarıoğlu. Her ilimde olduğu gibi zindanda da siyahla beyazın varlığını anlatıyor. Ya bilgeleşirsin zindan da ya da çıldırırsın. Bu iki durumu vurguluyor bilgelikle deliliğin sınırında çizilen şiir-ler-inde! Bir zindan mahsus mahal içerisindeyse, bir zindan da ziyaretçi mahalindedir.

“… sonra sen/ bir kitabın gözünün içine baktın/ göçebe anahtarı unuttu yerleşik kilitte zındancı/ gözyaşının içinde uyudun, mutsuzluğun da uyudu/duydunuz mu dedin, mahsus mahal önünde/ acılar, sağır hücreden kurtulamayacak hiç! ….
Bir devrim düşüyle düşmüşsen zindana, düşlerine zincir vuramaz kirli üniformalarının ceplerinde, göçebe kilitler taşıyan zindancı”

HER AKLINDAN GEÇENİ AŞK VE DEVRİM SANIYORSUN

Sen yenisin galiba, hiç haram öpücük biriktirmemişsin! Diye başlayan “aşığa bağdat sorulur” şiirinde. Ten’e yürekten dokunmanın, yürekli zamanlarda kaldığını vurguluyor Sarıoğlu. Dünya da kendini yaşayacağın içten bir köşe yok! Oyalayamıyor seni geçip giden şeyler. Bir anlamı olsun istiyorsun her nefesin. Her aklından geçen bir devrim, bir aşk! Sen, yenisin galiba bu yaşam çöplüğünde! İçin haram sular talanı, dışın dağınık sözcükler iklimi. Yüreğin kocaman bir aşka gebe, harıl harıl arıyorsun döllenmeyi bir aşkın koynunda. Bir şans daha vermeye meyilli. İkinci sevişmede aşkına devlet! Yenisin sen! Kirletemiyorsun bir türlü ütopik duygularını! Bir şans, bir şans daha… SEN YENİSİN!

Toplumsal gerçekleri entelektüel bilgi birikimiyle dile döküp, sloganların ve kalıplaşmış “sol” söylemlerin dışında şiir ve şiirselleriyle sunuyor Sarıoğlu…

 Kitap:
 Sezai Sarıoğlu
 Aşk dediğin haram olur.
 yasak meyve yayınları. 


                                                                                                                            Halil Çamay
                                                                                             Güney Kültür Sanat ve Edebiyat Dergisi

                                                                                                                                            Nisan 2015


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sevmek Zamanı

-
Resim
 “Doğu dünyası gövdenin tatlı anarşisinden haz almaz, çünkü gövdeyi aşmıştır!” (Lawrence Durrell.    İskenderiye dörtlüsü. Justine.) Sessiz sakin yaşamlar vardır, içe dönük insanlar! Onları bir baloda göremezsiniz... Bir okey masasında, bir siyasi partinin yönetim kurulunda... Kendilerine has yaşamlarıyla, kendilerine ait dünyaları vardır! O dünyadan içeri giremezsiniz... Onların duvarları vardır, o duvarları yıkamazsınız! O duvarlara tırmanamazsınız… Kendilerine tabii insanlardır onlar. Sevinçlerini fark edemezsiniz, üzüntülerini sizlerle paylaşmazlar! Sessiz ve sakin insanlardır onlar. Sükunetleri; terk edilmiş bir Rum evinin ahşap duvarları gibi, efsunlu-gizemlidir. Sanki tarihi adımlarında taşırlar! Hayatı milim milim yaşar bu insanlar. Günlük ihtiyaç olduğu kadar konuşur; ortalarda görünmeleri gerektiği kadar görünürler. Siz onlara ulaşamazsınız, onlar size ulaşır… Yüreklerini, yalçın kayaların doruğundaki kar tepelerine benzetirim ben hep bu insanların. Kar, güneşin...
Devamı

Tabibe Hanım

-
Resim
  Öykü: Halil Çamay Resim: Deniz KARAKURT Evet, ama bilincine varmak insanın canını yakıyor! Lawrence Durrel  “Bizim gibi insanlar evlenmemeliymiş dostum!” diyen bir mektup aldım Tabibe Hanım. Demir kapının aralığındaki küçücük mazgaldan, kapkara ve resmi bir elden uzanan, dostluğu korkuya şikâyeti mazerete dayalı bir mektup. Parlak bir zarf, özensiz satırlar ve baştan savma cümleler… Demir parmaklıkların arkasında, demir parmaklıklardan da soğuk ve duygusuz bir mektup… “Bizim gibi insanlar…” Ne kadar kolay “bizim gibi” demek, öyle değil mi Tabibe Hanım? Oysa heyecan ve düş kırıklıklarıyla dolu bir yaşam demektir “bizim gibi” olmak. Aslında günlük yaşam içerisinde değerlendirdiğimizde “bizim gibi” olmak diye bir şey yoktur Tabibe Hanım. Bu, doğumla gelen bir tür lanettir. “Nedir bunun literatürdeki adı?” diye sorarsa o güzel ağzın, genel tabiriyle “serserilik” diyebiliriz. İçten içe gıpta etseler de bize statik yaşam içerisinde “normal” diye nitelenen insanlar, onlara pek...
Devamı

Derin Nil

-
Resim
  Sen Bach dinliyordun Antuan kilisesinde Ben Hatırlamaya çalışıyordum müziği İçerde…   Su. Belki yağmur belki kış Kuş Belki yalnızca iz Kuş ölür diyor ya füruğ Geriye kalan yalnızca iz, Oysa burada her şey mahsus mahal…   Kafamı kaldırıp göğe Görmek istedim Nihavendi ölü bir kuş resmi Geriye kalan yalnızca, Kanatların kırık dansı İz…   Mahsus mahalde her şey biraz buruk Kırık Akneli   Burada en büyük hediye Bulutlara çizilmiş kuşların uçuşu Saatlerin dakikaların akışı Burada en büyük hediye Bach dinleyebilmek bir gazete kupüründen Yağmurun sesinden Mazgalın gürültüsünden    Burada en büyük hediye Unutabilmek sıradan şeyleri Bulutlara çizemediklerimizi Halil Çamay (Üvercinka dergisi 2020 nisan sayısından)
Devamı