Varoluşun Sonsuz Dalgası / Halil Çamay

-

 
Resim : Münevver Kısacık


Bir gülüşte varlığın özü saklanabilir mi? Ama bu gülüş, sıradan bir tebessüm değil; zamanın, mekânın ve tüm varlıkların özünü bir an içinde saklamış bir çağrı! Her şey bir gülüşle başladı. Ama o gülüş, basit bir tebessüm değildi; varoluşun sırlarını bir dalgaya saklamış gibiydi.

Zaman, o anla birlikte büküldü; mekân, anlamını yitirdi. O gülüşte, akıl ve duygu arasında bir denge kurmaya çalıştım. Ama o denge, her an yıkılmaya hazır bir kule gibiydi. Yine de o kulede yaşadım; çünkü hayatın anlamı, tam da bu dengeyi arama çabasında saklıydı. İnsan

bir bakışta tüm yaşamını sorgulayabilir mi? Yoksa bu sadece bir yanılsamanın daha yoğun bir yanı mı? Gözlerinde gördüğüm şey yalnızca güzellik değil; o bakışlarda hayatın tüm karmaşası, çelişkileri ve anlam arayışı gizliydi. Aşk, işte bu karmaşayı kabul etme ve onun içinde bir yol bulma çabasıydı.

Hakikat insana doğrudan gelmez der sufistler, hakikat, arayışın içinde saklıdır. Yolculuk, insanın kendini aşma çabasıdır ve bu çaba, her adımda insanı biraz daha eksiltir. Bu yolculuk, içsel bir keşfi temsil eder. Onunla yaşadığım her an, kendi ruhuma bir yolculuktu.

Aşk, sadece güzel anları değil, aynı zamanda yıkımı da içerir. Ama bu yıkım, bir inşa sürecidir. Her gidişiyle içimde açılan boşluk, aslında beni yeni bir benlik yaratmaya zorluyordu. Eksilmek, aslında tam olmaya giden bir süreçtir. Onu sevmek, bu yolculuğu başlatmak gibiydi. Her gülüşü, beni kendi varlığımın köşelerinde saklı duran sorulara yöneltti.

Bu soruların cevapları, hiçbir zaman nihai değildi; çünkü her cevap, yeni bir sorunun tohumunu taşıyordu. Onunla her karşılaşmamda, içimde yeni bir benlik şekillendi. Ama bu yeni benlik, hiçbir zaman tamamlanmadı. Eksiklik, aşkımın içinde büyüyen bir çiçek gibiydi; her zaman eksik, ama eksik olduğu için anlamlı. Onun gidişlerinde büyüyen boşluk, dönüşlerinde yeni bir biçime kavuştu. Ben boşluğun içinde kendi doluluğumu yarattım. Bu doluluk, her zaman yeniden şekillendi.

Onunla yaşadığım her an, içimde bir kaos yarattı. Bu kaos, düzenin arayışını doğurdu. Sevgi, kaotik bir süreçmiş; insanın kendi düzenini aradığı bir laboratuvar gibi. Benim laboratuvarımda hiç bitmeyen bir deney vardı; sevgi, sonuçlardan çok sürecin kendisiydi. Onunla yaşadığım her kaos, içimde bir düzen arayışını başlattı ve bu düzen, her seferinde yeniden bozuldu.

Sevgi, varolma gücünün artışıdır. der Spinoza varlık anlatısında, Ama bu artış, aynı zamanda bir kırılganlık taşır. İnsan, sevgiyle birlikte güçlü olur; bu güç, bir teslimiyetin gölgesini taşır. Teslim olmak, insanın kendine en dürüst olduğu andır. Onun gülüşüyle içimdeki varlık gücü yükseldi; bu yükselme, kendimi ona teslim etmekle gerçekleşti. Teslimiyet, benim en insan halimdi; çünkü teslimiyet, insanın kendi sınırlarını kabul etmesi ve bu sınırların ötesine geçme çabasıydı.

Aşk, yalnızca bir duygu değil; aşk bir varoluş biçimiydi. Onunla yaşadığım her an, kendi hayatımı bir yeniden inşa süreci gibi gördüm. Her gülüşü, geçmişi ve geleceği aynı anda taşıyordu. Sevgi, zamansız bir yolculuktur. İnsan, sevgiyle birlikte geçmişi ve geleceği aşar; çünkü sevgi, yalnızca şu anda vardır. Onunla yaşadığım her an, onsuz geçen onca zamanı aşma çabasıydı sanki

Ve şimdi burada, onun gülüşünde hayatın tüm anlamını arıyorum. Aşk, felsefi bir manifesto imiş. Her cümlesi, insanın kendi varoluşunu sorguladığı bir cümle... Onunla yaşadığım her an, bu manifestonun bir parçası. Aşk, insanın kendi sınırlarını aşma çabası imiş. Onun gülüşüyle öğrendim ki, bu çaba, asla bitmeyecek bir yolculuktur.

Ekin sanat 180. Sayı 

Eylül 2025

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Derin Nil

-
Resim
  Sen Bach dinliyordun Antuan kilisesinde Ben Hatırlamaya çalışıyordum müziği İçerde…   Su. Belki yağmur belki kış Kuş Belki yalnızca iz Kuş ölür diyor ya füruğ Geriye kalan yalnızca iz, Oysa burada her şey mahsus mahal…   Kafamı kaldırıp göğe Görmek istedim Nihavendi ölü bir kuş resmi Geriye kalan yalnızca, Kanatların kırık dansı İz…   Mahsus mahalde her şey biraz buruk Kırık Akneli   Burada en büyük hediye Bulutlara çizilmiş kuşların uçuşu Saatlerin dakikaların akışı Burada en büyük hediye Bach dinleyebilmek bir gazete kupüründen Yağmurun sesinden Mazgalın gürültüsünden    Burada en büyük hediye Unutabilmek sıradan şeyleri Bulutlara çizemediklerimizi Halil Çamay (Üvercinka dergisi 2020 nisan sayısından)
Devamı

Seken Zaman

-
Resim
Resim: Deniz karakurt Öykü: Halil çamay “Hatırlar mısın, ben Karşıyaka vapuru ile geliyordum, sen Konak İskelesi’nde bekliyordun? Üzerinde sabah seçtiğimiz o mavi elbise vardı. Vapur iskeleye yaklaştıkça yüzün beliriyordu. Vapurun iskeleye daha yavaş yanaşması için dua ediyordum. Her salise sanki biraz daha aydınlanıyordu yüzün. Sanki vapur iskeleye değil de, güneş sana yaklaşıyordu. Ben vapurdan indiğimde sen salt bir ışık kesilmiştin. Elimdeki koliyi yere bıraktım ve sımsıkı sarıldık birbirimize. Sanki birkaç saat önce ayrılmamışız da yıllarca hasret kalmışız gibi.” Bir bahar günüydü, İzmir’di. Her yer İzmir’e kesmişti, hava ılıktı. Bir kitapçıda oturuyordum, kitaplar İzmir’di. Dükkân kitap kokuyordu, o geldi. Öylece geliverdi işte. Bir yaz gibi değil, bir kış gibi değil, bir insan nasıl gelirse o da öyle geldi. Ben kendimden gittim. Kapıdan giriverdi birdenbire sanki ışıklar da geldi. O geldi ben gittim. Bedenim oradaydı aklım gitti. Aklım nereye gittiyse onu da alıp gitti.  K...
Devamı

Sevmek Zamanı

-
Resim
 “Doğu dünyası gövdenin tatlı anarşisinden haz almaz, çünkü gövdeyi aşmıştır!” (Lawrence Durrell.    İskenderiye dörtlüsü. Justine.) Sessiz sakin yaşamlar vardır, içe dönük insanlar! Onları bir baloda göremezsiniz... Bir okey masasında, bir siyasi partinin yönetim kurulunda... Kendilerine has yaşamlarıyla, kendilerine ait dünyaları vardır! O dünyadan içeri giremezsiniz... Onların duvarları vardır, o duvarları yıkamazsınız! O duvarlara tırmanamazsınız… Kendilerine tabii insanlardır onlar. Sevinçlerini fark edemezsiniz, üzüntülerini sizlerle paylaşmazlar! Sessiz ve sakin insanlardır onlar. Sükunetleri; terk edilmiş bir Rum evinin ahşap duvarları gibi, efsunlu-gizemlidir. Sanki tarihi adımlarında taşırlar! Hayatı milim milim yaşar bu insanlar. Günlük ihtiyaç olduğu kadar konuşur; ortalarda görünmeleri gerektiği kadar görünürler. Siz onlara ulaşamazsınız, onlar size ulaşır… Yüreklerini, yalçın kayaların doruğundaki kar tepelerine benzetirim ben hep bu insanların. Kar, güneşin...
Devamı